120

120

Mítt hjarta tilhald hevur,

har Jesus føddur var.

Mín hugur hagar dregur,

sítt mið hann hevur har.

Har býr mín longsul inni,

har fær mín trúgv alt gott.

Tú fert mær ei úr minni,

tú fagra jólanátt.

2. Men sum tað ljóðar løgið

og ilt at hugsa sær,

at heimsins kongur høgi

í fjósi borin var.

At himins dýrd og heiður,

Guðs orðið, ið varð hold,

so lítla virðing eigur

á hesi neyðar fold.

3. Væl leitað verður eftir

tí perlu, burt er mist;

gimsteinur verður settur

í gyltu krúnu vist.

Ta búnu frukt teir grýta

ei út sum burturkast,

skal eg at Guði líta,

har bara armóð sæst?

4. Hví mundi høllin vera

ei prýdd og skrýdd tann dag?

So væl tað læt seg gera,

gavst tú bert boð um tað.

Hví vart tú ei tann drongur,

í ljósi sveipti seg?

Á leistum leyp hvør kongur

tá at tilbiðja teg.

5. Hví varð ei himin tandur

út fyri tær sum tjald,

hvør stjørna kynd sum brandur,

tú himinhetja bald?

Hví var ei opinberur

og krubbu tíni hjá

tann mikli einglaherur

til vernd og verju tá?

6. Nei, Jesus hann má liggja

nú hesi góðu jól,

har biddarin má tiggja

sær vetrarvist og skjól.

Í hoyggj hjá øðrum mátti

hann verða lagdur tá,

hann sjálvur ikki átti

so mikið sum eitt strá.

7. Ein spurvur eigur reiður,

tað bæði trygt og gott.

Og svalan tilhald eigur,

har hon kann liggja nátt.

Eitt ljón man bøli eiga,

tá tað til hvíldar fer.

Skal Guði ból eg reiða

í fjósi, fremmant er?

8. Nei, hjarta, sál og sinni

skal nú upp latast tær.

Her skalt tú búgva inni,

kom, Jesus, gist hjá mær.

Tað er ei fremmant býli,

so dýrt tað keypti tú.

Nú tryggur her tú hvíli

í kærleika og trú.

Brorson 1732.

Axel Tórgarð 1960.

Lag: Sl. 230.