186

186

Hann á krossinum aleina

uggan mín og frelsa er;

eingin sum Guðs lambið reina

mær alt til tað besta ger.

Og so góður er við meg,

tolin gongur tyngsta veg;

ikki um alt jarðarríki

er at finna hansar líki.

2. Vinur hjartalag kann sýna,

veita hjálp í neyð og ráð;

kærleiki kann bjartur skína,

kann sjálvt lívið leggja á;

men hvar finnur tú tann mann,

sum so trúfast elska kann,

at hann fyri teir vil líða,

honum mót í hatri stríða?

3. Hann á krossinum aleina,

manna millum eina hann,

lambið Guðs, hitt góða, reina,

vin og óvin fevna kann;

hann vil ongan koyra út,

sum sær kennir synd og sút;

«Komið øll!» hann sigur blíður,

stríðir, bløðir, sælu býður.

4. Sólin, sum á himni lýsir

yvir ill og yvir góð,

bert sum einum dropa hýsir

av hans djúpu kærleiks flóð.

Mánin, sum á himni sær,

so at nátt gerst ljós og skær,

bert kann líknast við ein skugga

av hans kærleiks fjálga ugga.

5. Hann á krossinum aleina

øll mín vón og gleði er;

hvat so aðrir vilja meina,

hann hjá mær av øllum ber.

Eingin tann, ið nevnast kann,

gjørdi mær so stórt sum hann:

Hann kann meg við Guð sameina,

hann á krossinum aleina.

J.L. Runeberg. J Dahl 1925.

Lag: Sl. 116 ella sum Sl. 183.