206
O, sælasta stund - ei finst líki,
Guðs sonur, hann livir í dag!
Hann sigrandi skipar sítt ríki,
mín sál, sum tú kanst verða glað!
Hann reis upp hin sælasta morgun
úr grøv, har so bleikur hann lá,
tá lætti av sárastu sorgum,
eg aldri so fagran hann sá.
2. Hann livir, og nú vil hann bera
til síni tey sælastu orð -
ja, eg, sum man ringastur vera,
mær býður hann sess við sítt borð.
So vil hann mær tænastu fáa
at boða ta lívsælu troyst,
og eftir tí einglarnir tráa
at skoða: ein sál verður loyst.
3. O, sælasta stund - ei finst líki,
hann livir, hann livir í dag!
Hann sigrandi skipar sítt ríki,
mín sál, sum tú kanst vera glað!
Við grøv hans tú troyst vildi vinna
og leitaði syrgin í lund,
tú livandi fekst hann at finna,
á sælasta, sælasta stund.
Johan Halmrast 1894. Edm. í Garði 1962.
Lag: Sl. 271.