25

25

Upp alt, ið Harrin hevur gjørt,

hans dýrd og tign at prísa,

hans minsta skaparverk er stórt

og kann hans megi vísa.

2. Og gingu kongar fram á rað

og vístu megi mesta,

teir megnaðu ei minsta blað

á notulegg at festa.

3. Tey minstu grøs eg undrist á,

í skóg og dølum næla,

hvar skuldi eg tann vísdóm fá

um tey við skil at tala?

4. Hvat gat eg sagt, tá eg man sjá

alt lív í skógum yðja,

hvønn fuglaleik um heyg og lág

mær gleðisøgur siga.

5. Hvat gat eg sagt, tá eygað sær

á blómurnar um eingir,

og fuglasongur samfelt slær

sum túsund harpustreingir.

6. Hvat gat eg sagt, tá ið mítt sinn

í havsins djúp og grunnar

so lítið bert kann kaga inn

og sær so nógvar munnar?

7. Hvat gat eg sagt, tá eygað sær,

hvør stjørnuherar leiftra,

hvør allir brosa blítt at mær

og sál at himni veittra?

8. Hvat gat eg sagt, tá upp eg við

til Guðs í ond man fara

og síggi fylkjast lið í lið

hin blíða einglaskara?

9. Hvat gat eg sagt? Ja, málið mítt,

o Guð, ei megnar mæla,

hvør ríkt er kærleiksundur títt

og vís tín stjórn og tala.

10. Upp samfelt lov tú Drotni ber,

tú heimsins mannaskari:

Halleluja! Guð mikil er!

og himin: Amen! svari.

Brorson 1734. Chr. Matras 1920.

Lag: Sl. 350.