312

312

Ofta tungt er mansins hjarta,

mangt kann meina kropp og sál;

vegur langur, myrkur svarta,

slíkt er lagt til lívsins mál;

tí at ættin fell frá Guði,

kom hon at tí harða luti.

2. Um tú staddur ert í vanda,

skalt tú ikki missa mót;

altíð er tær hjálp til handa,

fyri skaða berst tær bót.

Hann, sum legði á teg byrði,

veit, at sál tín hevur virði.

3. Alt, ið tær á hjarta liggur,

ber tað fram til Guð í bøn;

hann, sum álit altíð tryggur,

veitir tær ei synda løn;

hann, sum veit, hvat er tín bági,

tær vil veita ríka náði.

4. Náðin besta, troystin ríka,

fyri øllum besta bót,

fyri høgan, lágan líka,

liggur goymd við krossins fót;

ikki einans, tá í moldum

kroppur goymist, sál av foldum.

5. Eisini í lívsins verki,

sum á landi so á sjógv,

fylgir okkum faðir sterki,

best hann hevur handahógv.

Hvat vit gera, tala, læra,

Guði veri dýrd og æra!

Gulak Jacobsen.

Lag: Sl. 257.