37

37

Hvar Guð vil, glaður fari eg,

hann, ikki eg, skal ráða;

hann veit best sjálvur tíð og veg,

hann vil meg altíð náða.

Guð vil meg føra heim til sín,

tí er so tryggur hugur mín,

eg á hans miskunn líti.

2. Hvar Guð meg førir, vil eg meg

heilt geva í hans hendur;

eg veit, um mangan undrist eg,

í hond hans alt tó stendur.

Hann legði um meg síni ráð,

alt áðrenn dagsins ljós eg sá;

eg eigi meg ei sjálvur.

3. Hvar Guð meg førir, er í trúgv

og vón mín hugur tryggur;

hans kraft í mær skal hava búgv,

hann aldri av mær hyggur;

eg eigi tí so stórt frímóð,

tí Harrans leið er altíð góð,

ja víst hin allarbesta.

4. Hvar Guð vil, glaður fari eg,

um fótur mín skal brenna;

um eg ei sjálvur finni veg,

tilsíðst eg tó skal kenna:

Í trúskapi hann gjørdi alt,

øll míni spor hann hevur talt,

á hann eg trygt kann líta.

L. Gedicke 1711. J. Dahl 1927.

Lag: Sl. 154.