515

515

Guðs náði altíð er mær hjá,

í henni vil eg liva,

Guðs lív í mær tá heldur á,

eg óttist ei av iva;

tí trú og treyst

hann gevur best,

og vegin mær hann vísir

í deyðans stund

á náðarfund,

hjá sær hann mær tá hýsir.

2. Eg elska vil av instu sál

mín Guð av heilum huga;

um mær hann býður beiska skál,

Man signing hans tó duga.

Hans kærleiks bál

mær kveik' í sál

ein kærleiksneista skæran,

so elska kann

eg Guð og mann

og hava hjartans kæran.

3. Tí tann, sum sigur, at hann man

Guð elska' í hjarta sínum,

men tó sín bróður gloyma kann

í trongd og neyð og pínu,

hann lýgur alt;

tí so er mælt,

at tann, ei ugga gevur

til granna sín

í sorg og pín',

hann ei Guðs kærleik hevur.

4. O, Guð, í mær tín kærleik kveik,

lat anda tín tað gera,

og styrk meg, tá mín trúgv gerst veik,

so eg má búgvin vera,

tá ið eg má

í deyðan gá

at doyggja til míns besta

í hjartans frið

og kærleik við

til tín og til mín næsta.

Kingo 1699. Jóannes Patursson og Símun av Skarði.

Lag: Sl. 106.