538

538

Nú livnar lív í lundum,

nú sprettur strá í líð,

tað ber mót ljósum stundum,

tí sælu summartíð.

2. Tað eru fagrar stundir,

tá várið nemur jørð,

og aftur sum eitt undur

nýtt lív av deyðum grør.

3. Guðs kirkja lýsa skuldi

sum borg á høgum stað,

so dvína mátti kuldi,

og sál varð himmalglað.

4. Guðs orð væl altíð lýsir,

tann sól ei niður fer.

Tað hús, sum andan hýsir,

í ljós' og friði er.

5. Men stundum kom tó kuldi

um Harrans kirkjumørk.

Tað var, sum Guð seg huldi,

og burtur var Guðs ørk.

6. Tað var teir myrku dagar,

sum treyt Guðs orði megn.

Og hjartað stirðnað klagar,

tað saknar sól og regn.

7. So sendi Guð sín anda

sum døgg á turra jørð.

Tá kom nýtt lív til landa,

so sádda orðið grør.

8. Tá eru sælar tíðir

á Kristi kirkjugrund.

Tá grønkast yvir líðir,

tá livnar lív í lund.

9. Tá ljósnar yvir landið

av tindi heilt í fjørð.

Tá losnar tungubandið

hjá fólki Guðs á jørð.

10. Tá skínur yvir strendur

sum sól eitt summarkvøld.

Guðs altareldur stendur,

har ættin fyrr var køld.

11. Tú vár, tú ljósar dagar

við lív og longsli ber.

Tú spáar: Guð oss lagar

ríkt vár, har sæla er.

12. Tá vit við vígdum tungum

hjá kærleikskeldu klár'

og røddum, ævigt ungum,

hálova Harra vár'.

Elias Blix 1875. Edm. í Garði 1957.

Lag: Sl. 246.