539

539

Vælkomin summartíðin

við sól um fjøll og fjørð!

Sjá, blomsturskrýdda líðin

av signing Guðs væl grør;

tað, vetrarfonnin fjaldi,

Guð gav so góðan blund,

at styrknað tað upp nældi

á vársins lýggju stund.

2. Nú fríðkast væl á bøi!

Úr Harrans mildu hond

alt livandi fær føði

av fjalli ytst á strond.

Hoyr, títlingarnir glaðir

blítt yvir land og hav

nú syngja takkarkvæði

til hans, sum lív teim gav.

3. So vakurt havið logar,

har sólin stendur á;

og hvar várt eyga skoðar,

Guðs góðska er at sjá.

Ver, Harri, tú várt gaman

ta stund, vit vála her,

tá sæl vit koma saman,

har altíð summar er.

4. Ja, Guð, tín miskunn blíða

væl fevnir alla fold,

so lat vár' lovsong stíga

til himmals upp frá mold;

og lat oss tolin streva,

Guð lættir vára sorg,

hann gleði vil oss geva

í síni himlaborg.

Mikkjal á Ryggi.

Lag: Sl. 368.