550

550

Nú rennur sólin fríð

úr Eysturlondum,

umgyllir fjall og líð

at fjørustrondum,

ver glað, mín sál, og hevja ljóm av vøllum,

stíg upp frá jarðarbú,

bregð tær við tøkk og trú

mót himnahøllum.

2. Ótøld sum sandskorn smá

og heimsins sáðið,

sum havsins dýpi blá

er Harrans náði,

við henni hvønn dag sál hann yvir hellir,

hvønn morgun mær í skál

ein náði uttan mál

ríkt oman vellir.

3. Hann hesa náttarstund

við einglaskara

mær gyrdi garð og grund

at fyri varða,

at einki mær og mínum varð at bága,

men frælsur eri eg

frá deyðans dapra veg

og sálarváða.

4. Mín sál, ver frísk og glað,

lat sorg burt fara,

tíns likams blómublað

vil Guð tær varða;

hann vil í dag mær geva kraft og styrki,

at eg mín Guð í gerð,

hvar enn meg leiðin ber,

av hjarta dyrki.

5. Bert synd í dag ei sál

so blinda ger mær,

at tokki Guðs og mál

úr huga fer mær!

Meg signi, Drottin Guð, úr himni høga,

at eg kann dag og tíð

í tær og verki í

meg fullvæl frøa.

6. Tú best mær tørv og trongd,

o, Drottin, kennir,

hartil øll lívsins gongd

frá tær upp rennur,

og hvat mær gagnar best í lut at fáa,

frá fyrndini tú sá,

mín sál, hvat bilar tá?

Lat Guð bert ráða!

Kingo 1674. Chr. Matras 1939.

Lag: Sl. 247.