568

568

Dagurin nú hvørva tekur,

náttin hann úr londum rekur,

eg knæfalli, Jesus, tær,

og mítt suff eg til tín sendi,

tí tú vildi, lívið lendi

friðsælt, heilt og ríkt hjá mær.

2. Veit tú rógv um kirkjustræti,

lat í kongsins sal og sæti

ongan meinan skuggan ná.

Lat hvønn hjartatyngdan finna

og hvønn kristnan ljós og linna,

batning fyri bága fá.

3. Lat meg synda-vardan hvíla,

tínar armar væl meg skýla

móti deyðans ørva mátt';

so vil eg í morgin røða,

og mín tunga lov títt kvøða:

Jesus var mín sól í nátt.

Kingo 1677. Chr. Matras.

Lag: sum Sl. 331.